Σταν Λόρελ 1890 – 1965

Άγγλος ηθοποιός και σκηνοθέτης, 

ο «Λιγνός» του διάσημου κωμικού ντουέτου  «Χονδρός - Λιγνός», 

όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα 

(«Laurel & Hardy» στον αγγλόφωνο κόσμο).

Ο Σταν Λόρελ πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου 1965

 στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνιας, σε ηλικία 74 ετών.

 http://www.sansimera.gr

Η κατάληψη της Νομικής Αθηνών τον Φεβρουάριο του 1973.

Ο δρόμος για το Πολυτεχνείο (17 Νοεμβρίου 1973) είχε ανοίξει.

Σάκης Μπουλάς - Σαν σήμερα το 2014

Απόσπασμα από τη μουσικοθεατρική παράσταση «Γίναμε Θέαμα»

που ανέβηκε το 2008 στην «Ακτή Πειραιώς» με τους:

Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Σάκη Μπουλά,

Γιάννης Ζουγανέλη, Χρήστο Θηβαίο, Σωτήρη Καλυβάτση.

Μικρός Τιτανικός / Έλα ψυχούλα μου / Ένας Τούρκος στο Παρίσι

Πέθανε ο ιταλός συγγραφέας και φιλόσοφος Ουμπέρτο Εκο 2016

Ενας από τους πιο γνωστούς συγγραφείς στον κόσμο, ο Ουμπέρτο Εκο, 

άφησε την τελευταία του πνοή στα 84 χρόνια του.

Ο Ιταλός, που έγραψε το πασίγνωστο μυθιστόρημα «Το όνομα του Ρόδου», 

πέθανε στο σπίτι του στο Μιλάνο, έπειτα από «μάχη» με τον καρκίνο.

Γενέθλιον της Μακρονήσου - 1947

Στις 12 Μαΐου του 1947, εν μέσω του ελληνικού Εμφύλιου Πολέμου, 

εγκαινιάζεται το στρατόπεδο της Μακρονήσου, 

στο ομώνυμο ξερονήσι απέναντι από το Λαύριο. 

Το στρατόπεδο θα αποτελέσει στρατόπεδο συγκέντρωσης και τόπο εξορίας 

χιλιάδων για τους οποίους το καθεστώς έκρινε ότι έχρηζαν 

κοινωνικής, πολιτικής ή εθνικής αναμόρφωσης. 

Πώς ο Θανάσης Βέγγος έσωσε τον Νίκο Κούνδουρο

 Πώς ο Θανάσης Βέγγος έσωσε τον Νίκο Κούνδουρο 

στη Μακρόνησο και έγινε ηθοποιός.

 Ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος εξιστορείται 

πώς ο Θανάσης Βέγγος, έσωσε τη ζωή του στη Μακρόνησο, 

πώς φτιάξανε μαζί ένα θέατρο και ο Βέγγος έγινε ηθοποιός:

«Ως γόνος μεγάλης οικογένειας που ήμουν, οι βασανιστές θέλησαν να αλαφρύνουν το δικό μου βασανιστήριο στο Μακρονήσι. “Ζήτα μια χάρη και θα σου την κάνουμε” μου είπαν και το μόνο που ζήτησα ήταν, να με αφήσουν να πάω να μείνω στο βουνό χωρίς φαΐ και χωρίς νερό, ενδεχομένως, αρκεί να μην τους βλέπω και να μη με βλέπουν. Το δέχτηκαν!

Την πρώτη μέρα τράβηξα για το βουνό, βρήκα ένα μέρος να κάτσω και βάλθηκα να ατενίζω την απέραντη μοναξιά του τοπίου. Ξάφνου, ένας γρήγορος, αεράτος τύπος εμφανίζεται κρατώντας κάτι πασσάλους στα χέρια του και δυο τρία κομμάτια ύφασμα. Δεν μου μιλάει, δεν του μιλάω και σε ελάχιστα λεπτά με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις στήνει ένα αντίσκηνο! Το δικό μου αντίσκηνο!

«Τι κάνεις;» τον ρωτάω. «Θα πεθάνεις εδώ πάνω» απάντησε σοβαρός και συνέχισε τη δουλειά. Για όλες τις επόμενες μέρες, για όσο καιρό έζησα σαν αγρίμι, εξόριστος μεσ’ στην εξορία, ο ίδιος τύπος πηγαινοερχόταν κάθε μέρα διανύοντας μια τεράστια απόσταση από το στρατόπεδο ίσαμε το βουνό, μόνο και μόνο για να μου φέρνει φαγητό να τρώω να μην πεθάνω. Ήταν ο Θανάσης Βέγγος, η απαρχή μιας μεγάλης φιλίας πάνω απ’ όλα.»

Τρία υπαίθρια θέατρα χτίστηκαν στη Μακρόνησο από το 1947 μέχρι το 1950. Τα έχτισαν οι ίδιοι οι εξόριστοι για την «ιδεολογική αναμόρφωσή τους» με πέτρες που έσπαγαν μόνοι τους από το βραχώδες έδαφος.

Έμεινε μαζί μου όλα τα χρόνια της Μακρονήσου. Είχα χρεωθεί την κατασκευή ενός θεάτρου -ήμουν τριτοετής της αρχιτεκτονικής τότε. Πήγα στη διοίκηση και λέω: «Αυτόν το μισότρελο φαντάρο να μου τον δώσετε». Κι έτσι βρέθηκα να φτιάχνω το θέατρο με το Θανάση βοηθό. Στήσαμε τη σκηνή, ανεβάσαμε το πρώτο έργο, και να ο Βέγγος ηθοποιός και να ο Βέγγος πρωταγωνιστής και να ο Βέγγος αγαπημένος ολόκληρου του τάγματος, και να ο Βέγγος η ανακούφισή μας, η λύτρωση μας και το χαμόγελό μας».

  Αγώνας της ΚρήτηςΑγώνας της Κρήτης

Σαν σήμερα "έφυγε" ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ - 1987

Η Αθήνα του 1961

Η Αθήνα του 1961, αποτυπωμένη σε έγχρωμο φιλμ,

από τα βίντεο που έδωσε πρόσφατα στη σημοδιότητα,

μέσα από το κανάλι της στο Youtube, η British Pathe,

είναι ένα τουριστικό αφιέρωμα στην Αθήνα.

Τα δάκρυα των ανταρτών...

Δυο φωτογραφίες μόνο.

 

12 Φεβρουαρίου του 1945,  συμφωνία της Βάρκιζας

Η ιστορία για το αρχικά ανεπιθύμητο Όσκαρ του Μάνου Χατζιδάκι, 1960

 «Είναι ο κ. Μάνος Χατζιδάκις στην αίθουσα 

για να παραλάβει το Όσκαρ;»

Steve Allen and Jayne Meadows presenting 

Manos Hadjidakis the Oscar® for Best Original Song 

for "Never On Sunday" at the 33rd Annual Academy Awards® in 1961. 

Accepted by Raoul J. Levy and hosted by Bob Hope.

«Είναι στην αίθουσα ο κ. Μάνος Χατζιδάκις;» ρωτάει η ηθοποιός Jayne Meadows κατά τη διάρκεια της απονομής του Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού για «Τα Παιδιά του Πειραιά» από την ταινία «Ποτέ την Κυριακή» (1960) του Ζυλ Ντασσέν  με πρωταγωνίστρια την Μελίνα Μερκούρη.

Ωστόσο, ο μεγάλος Έλληνας συνθέτης δεν είχε ταξιδέψει στην Αμερική για να παραλάβει το χρυσό αγαλματίδιο, εκφράζοντας την αντίθεσή του με τον θεσμό.

Η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του έστειλε ταχυδρομικώς το χρυσό αγαλματίδιο, το οποίο όμως χάθηκε καθ’οδόν προς την Ελλάδα -πιθανολογούνταν ότι εκλάπη κάπου στην Γιουγκοσλαβία-.

Γι αυτό όταν ο Μάνος δέχτηκε να τον απαθανατίσουν οι δημοσιογράφοι με το βραβείο του, δανείστηκε εκείνο της Κατίνας Παξινού. Η μεγάλη ηθοποιός του παραχώρησε για τις ανάγκες της φωτογράφησης το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου, που είχε κερδίσει για την ερμηνεία της στην ταινία «Για ποιον χτυπά η καμπάνα» (1943).

 

Η Ακαδημία έφτιαξε ένα αντίγραφο στο οποίο χάραξαν το όνομα του συνθέτη και του το ξαναέστειλε. Αλλά το δεύτερο χρυσό αγαλματίδιο βρήκε η οικιακή βοηθός του στον κάλαθο των αχρήστων, όπου το είχε πετάξει ο ίδιος μια μέρα που είχε νεύρα.

Η καθαρίστρια διαπίστωσε ότι ο σκουπιδοντενεκές ήταν ιδιαίτερα βαρύς, είδε μέσα το Όσκαρ και το έδωσε στην αδελφή του Χατζιδάκι. Έτσι ξαναγύρισε σε εκείνον, ο οποίος τελικά το τοποθέτησε στο πάτωμα, στην πόρτα του γραφείου του. «Τώρα μπορώ να το κρατήσω, γιατί συμβολικά και πρακτικά μου κρατάει την πόρτα ανοιχτή», είχε πει. Σήμερα βρίσκεται στα χέρια του γιου του, Γιώργου Χατζιδάκι, σε μία προθήκη του σπιτιού.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο σπουδαίος δημιουργός είχε γράψει το κομμάτι ύστερα από την πίεση που του άσκησαν  οι συντελεστές του φιλμ. Ο ίδιος αρχικά θεωρούσε υποτιμητικό για το έργο του πως έγινε διεθνώς γνωστός για ένα απλοϊκό τραγούδι.

Το επίσημο κράτος με γιόρτασε για το Όσκαρ που πήρα ερήμην μου και έξω από τα δικά μου σχέδια. Πάλεψα χρόνια για ν' αφαιρέσω αυτό τον «τίτλο τιμής» από την πλάτη μου, μα, αν δεν το κατάφερα αυτό, ο αγώνας με βοήθησε να ξαναγίνω νέος ή, να ξαναγίνομαι νέος κάθε φορά που ο χρόνος μου πετούσε μια επίσημη υπενθύμιση της παρουσίας του.

Έπειτα από καιρό και από την παγκόσμια επιτυχία ενός από τα πιο πολυδιασκευασμένα τραγούδια διεθνώς -έχει τραγουδηθεί από πολλούς καλλιτέχνες σε όλο τον κόσμο και έχει γνωρίσει διασκευές και εκτελέσεις από την Αμερική μέχρι την Ιαπωνία- είχε συμφιλιωθεί με την ιδέα και είχε δηλώσει συγκινημένος για τη ξεχωριστή τιμή που του έγινε ευχαριστώντας τον τόπο του, που τον ενέπνευσε αυτό και όλα τα τραγούδια του.

Η Μελίνα συνήθιζε να λέει ότι «αυτό το τραγούδι είναι ορφανό από μπαμπά, αλλά έχει μάνα». Μάλιστα, κάποια στιγμή ο Μάνος της είχε απαντήσει περιπαικτικά «Χαίρομαι! Και σε συγχαίρω για την υιοθεσία».

Φυσικά δεν χρειάζονται ούτε βίντεο, ούτε «γενέθλια» για να τον θυμόμαστε. Ο ίδιος άλλωστε απεχθανόταν τις επετείους και την αναμνησιολογία. Και για να θυμηθούμε τα λόγια του: «Τους ανθρώπους που έχουν φύγει, αλλά παραμένουν ζωντανοί, τους έχουμε καθημερινά τοποθετημένους μέσα μας και τους κουβαλάμε σ’ ολόκληρη τη ζωή μας».

Η Εφημερίδα των Συντακτών

36 Χρόνια χωρίς τον Νίκο Ξυλούρη - 1980

Aπό τη συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου στο Ηρώδειο, το 1976 .

(Ο χορός είναι από την ταινία "El Greco" (2007) 

του Γιάννη Σμαραγδή)

Σπάνιο φωτογραφικό υλικό για το ψωμί.

http://iscreta.gr

Η Μάχη του Στάλινγκραντ -1943

2 Φεβρουαρίου 1943, παραδίδεται στον Κόκκινο Στρατό το τελευταίο οχυρό των Γερμανών στο Στάλινγκραντ (νυν Βόλγκογκραντ), στην ΕΣΣΔ, τερματίζοντας μία από τις πιο καθοριστικές μάχες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που κράτησε 140 μέρες.

 

http://www.sansimera.gr/articles/347

 

February 2, 1943, the Red Army delivered the last stronghold of the Germans at Stalingrad (now Volgograd), the USSR, ending one of the most decisive battles of World War II, which lasted 140 days.