Η πρώτη σωστική επέμβαση στον Παρθενώνα
32 χρόνια πριν.
32 χρόνια πριν.
όρθιος ο Μανόλης Κορρές 
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015
Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015
ΜΕΪΜΑΡΑΚΗΣ, εκλογές, Οκτώβριος 1993
Την εποχή που το λαϊφστάιλ κάνει θραύση,
ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης
προτιμά
να ποζάρει στο προεκλογικό του φυλλάδιο
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015
Σαν σήμερα (1970) αυτοπυρπολήθηκε ο Κώστας Γεωργάκης
Σαν σήμερα τα ξημερώματα του 1970
αυτοπυρπολήθηκε ο Κώστας Γεωργάκης,
μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα,
διαμαρτυρόμενος για τη Χούντα στην
Ελλάδα
και προκάλεσε διεθνείς αντιδράσεις.
Ήταν φοιτητής γεωολογίας στην Ιταλία, όταν ανώνυμα αποκάλυψε ότι η δικτατορία είχε διεισδύσει σε ελληνικές ιταλικές οργανώσεις.
Φοβούμενος ότι θα αποκαλύπτονταν η ταυτότητά του, τυλίχτηκε στις
φλόγες. Έτρεχε μπροστά από το δικαστικό μέγαρο και φώναζε «Ζήτω η
Ελλάδα, κάτω η δικτατορία».
Οδοκαθαριστές τον βρήκαν στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας, αλλά
εκείνος δεν δέχτηκε την βοήθειά τους και «έφυγε» από τη ζωή έπειτα από
λίγες ώρες.
Η θυσία του αγωνιστή αναγνωρίστηκε στη Μεταπολίτευση μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
«Συγχώρεσε με γι’αυτό που έκανα και μην κλάψεις. Ο γιος σου δεν είναι
ήρωας. Είναι άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, ίσως λίγο πιο φοβισμένος.
Δεν θέλω να μπείτε σε κίνδυνο από τις πράξεις μου, αλλά δεν μπορώ να
κάνω διαφορετικά, παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο»,
είχε γράψει στο γράμμα του.
Μαρμάρινη πλάκα αφιερωμένη στην μνήμη του είναι τοποθετημένη στην
πλατεία Ματεότι. «Η Ελλάδα θα σε θυμάται για πάντα», γράφει στα
ιταλικά.
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 23 Αυγούστου του 1948 και ήταν μέλος της ΕΔΗΝ, εολαίας της Ένωσης Κέντρου.
Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015
Σιγά μην κλάψω
Ο 34χρονος Killah P, ή κατά κόσμον Παύλος Φύσσας,
που δολοφονήθηκε τα
ξημερώματα της
18ης Σεπτεμβρίου 2013 στην Αμφιάλη,
είχε τραγουδήσει ένα τραγούδι του Γιάννη
Αγγελάκα
με το δικό του τρόπο ένα τραγούδι
«Σιγά μη κλάψω».
Έγινε ο κόσμος μια μεγάλη φυλακή
κι εγώ ψάχνω έναν τρόπο τα δεσμά να σπάσω.
Έχω ένα μέρος που με περιμένει εκεί,
σε μια πολύ ψηλή κορφή πρέπει να φτάσω.
Γι' αυτό απλώνω ξανά πολύ ψηλά τα δυο μου χέρια,
για να κλέψω λίγο φως από τα λαμπερά αστέρια.
Δεν αντέχω εδώ κάτω και κοντεύει να με πνίξει
των ανθρώπων η μιζέρια τόσο, όσο κι η θλίψη.
Δεν αντέχω άλλο κι όλοι αυτοί δε μου ταιριάξαν,
πήρα τ'άλλο μονοπάτι κι όχι αυτό που μου χαράξαν.
Ήταν δύσβατο, σκληρό και με παγίδες πολλές,
αγάπες σκάρτες και φίλοι φαρμακερές οχιές.
Είχε τέρατα με παράξενες στολές
που παραμονεύαν πάντοτε κρυφά μεσ' στις σκιές,
Μην κοντοσταθείς αν πρόκειται ν' ακολουθήσεις,
τα δόντια σφίξε γερά και μη δακρύσεις.
Εγώ το πήγα και το έφτασα στο τέρμα
κι όπως γράφουν στα βιβλία οι παλιοί σοφοί,
όταν θα φτάσει ο ήλιος στο τελευταίο γέρμα,
θα βάλουνε φωτιά από ψηλά οι αετοί.
Για όσους με πρόδωσαν με πίσω μαχαιριές, θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μην κλάψω.
Και για αυτές τις αγάπες τις παλιές, θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μην κλάψω.
Κι όσοι μ' απείλησαν με πύρινα δεσμά, θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μη φοβηθώ.
Να'ρθούνε να με βρουν στην κορυφή ψηλά, τους περιμένω και
σιγά μη φοβηθώ.
Μου είπαν να μην κάνω όνειρα τρελά,
να μην τολμήσω να κοιτάξω τα αστέρια,
μα εγώ ποτέ μου δεν τους πήρα σοβαρά,
πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια.
Θέλουνε τώρα να μου φτιάξουν μια φωλιά,
που εκεί πάνω της το φόβο, την ασχήμια
κι ένα κλάμα γοερό και μια αλυσίδα βαριά,
κουβαλάει την κατάρα των θεών και τη βλασφήμια.
Δε θα δακρύσω μια και δε θα φοβηθώ.
Δε θα αφήσω να μου κλέψουν τα όνειρα μου,
ελεύθερα, ψηλά, πολύ ψηλά πετώ
κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα κι αδέσμευτα φτερά μου.
Και περιμένω κι άλλα αδέρφια για να 'ρθουν
σ' αυτήν την κορυφή που όλους περιμένει,
αρκεί να μη δακρύσουν και να μη φοβηθούν
σ' αυτήν την έξυπνη απάτη, την καλοστημένη.
κι εγώ ψάχνω έναν τρόπο τα δεσμά να σπάσω.
Έχω ένα μέρος που με περιμένει εκεί,
σε μια πολύ ψηλή κορφή πρέπει να φτάσω.
Γι' αυτό απλώνω ξανά πολύ ψηλά τα δυο μου χέρια,
για να κλέψω λίγο φως από τα λαμπερά αστέρια.
Δεν αντέχω εδώ κάτω και κοντεύει να με πνίξει
των ανθρώπων η μιζέρια τόσο, όσο κι η θλίψη.
Δεν αντέχω άλλο κι όλοι αυτοί δε μου ταιριάξαν,
πήρα τ'άλλο μονοπάτι κι όχι αυτό που μου χαράξαν.
Ήταν δύσβατο, σκληρό και με παγίδες πολλές,
αγάπες σκάρτες και φίλοι φαρμακερές οχιές.
Είχε τέρατα με παράξενες στολές
που παραμονεύαν πάντοτε κρυφά μεσ' στις σκιές,
Μην κοντοσταθείς αν πρόκειται ν' ακολουθήσεις,
τα δόντια σφίξε γερά και μη δακρύσεις.
Εγώ το πήγα και το έφτασα στο τέρμα
κι όπως γράφουν στα βιβλία οι παλιοί σοφοί,
όταν θα φτάσει ο ήλιος στο τελευταίο γέρμα,
θα βάλουνε φωτιά από ψηλά οι αετοί.
Για όσους με πρόδωσαν με πίσω μαχαιριές, θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μην κλάψω.
Και για αυτές τις αγάπες τις παλιές, θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μην κλάψω.
Κι όσοι μ' απείλησαν με πύρινα δεσμά, θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μη φοβηθώ.
Να'ρθούνε να με βρουν στην κορυφή ψηλά, τους περιμένω και
σιγά μη φοβηθώ.
Μου είπαν να μην κάνω όνειρα τρελά,
να μην τολμήσω να κοιτάξω τα αστέρια,
μα εγώ ποτέ μου δεν τους πήρα σοβαρά,
πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια.
Θέλουνε τώρα να μου φτιάξουν μια φωλιά,
που εκεί πάνω της το φόβο, την ασχήμια
κι ένα κλάμα γοερό και μια αλυσίδα βαριά,
κουβαλάει την κατάρα των θεών και τη βλασφήμια.
Δε θα δακρύσω μια και δε θα φοβηθώ.
Δε θα αφήσω να μου κλέψουν τα όνειρα μου,
ελεύθερα, ψηλά, πολύ ψηλά πετώ
κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα κι αδέσμευτα φτερά μου.
Και περιμένω κι άλλα αδέρφια για να 'ρθουν
σ' αυτήν την κορυφή που όλους περιμένει,
αρκεί να μη δακρύσουν και να μη φοβηθούν
σ' αυτήν την έξυπνη απάτη, την καλοστημένη.
Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2015
Σαν Σήμερα το 1982 έφυγε ο Μάνος Λοϊζος
Ο Μάνος Λοΐζος
ήταν ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους
Έλληνες συνθέτες.
Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1937 στην Αλεξάνδρεια
και πέθανε σε νοσοκομείο στη Μόσχα, στις 17 Σεπτεμβρίου 1982.
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015
ΧΙΛΗ - 11 Σεπτεμβρίου 1973
Φωτογραφίες των θυμάτων της δικτατορίας μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο της
Χιλής, στο Σαντιάγο. Στις 11 Σεπτεμβρίου συμπλήρωθηκαν 42 χρόνια από
το πραξικόπημα που ανέτρεψε τον δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο της Χιλής,
Σαλβαντόρ Αλιέντε και εγκαθίδρυσε την 17χρονη στρατιωτική δικτατορία
του Αουγκούστο Πινοσέτ.
Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015
" Εφυγε " η Βούλα Ζουμπουλάκη
Σε ηλικία 91 χρόνων «έφυγε» από τη ζωή το βράδυ της Δευτέρας η ηθοποιός Βούλα Ζουμπουλάκη. Η κηδεία της θα γίνει την Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη, από το Α' Νεκροταφείο, στις 16.00.
Γεννημένη στο Κάιρο της Αιγύπτου στις 24 Σεπτέμβρη του 1924, η Βούλα Ζουμπουλάκη σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στη Σχολή Μονωδίας του Εθνικού Ωδείου και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Μαθήτρια ακόμα της σχολής του Εθνικού γνώρισε τον Δημήτρη Μυράτ, με τον οποίο παντρεύτηκε στο Κάιρο το 1951. Η Μαρτίριο από το «Σπίτι της Μπερνάντα Αλμπα» ήταν ο πρώτος της σημαντικός ρόλος, στο Θέατρο Κοτοπούλη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Στο ίδιο θέατρο, διευθυντής του οποίου ήταν ο Δημήτρης Μυράτ, συνέχισε με παραστάσεις όπως «Φαύλος κύκλος» του Ψαθά, «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, «Επτά χρόνια φαγούρα» του Αξελροντ, «Η δικηγορίνα» του Βενέιγ, «Λυσσασμένη γάτα» του Τ. Ουίλιαμς κ.ά. Μαζί με τον Δημήτρη Μυράτ πρωταγωνίστησε για πολλά χρόνια σε ένα πλούσιο κλασικό ρεπερτόριο στη σκηνή του Θεάτρου Αθηνών, στην οδό Βουκουρεστίου.
Εκτός από τη
«Στέλλα» (1955), όπου ερμήνευσε το ρόλο της Αννέτας, η Βούλα
Ζουμπουλάκη συμμετείχε επίσης στις ταινίες: «Μόνο για μια νύχτα» (1958),
«Καραγκιόζης, ο αδικημένος της ζωής» (1959), «Είμαι αθώος» (1960), «Η
Αθήνα τη νύχτα» (1962) (όπου έχουν καταγραφεί σε φιλμ σκηνές από τη
θρυλική παράστασή της «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε»), «Ιλιγγος» (1963),
«Διωγμός» (1964), «Οχι, κύριε Τζόνσον» (1965), «Σύντομο διάλειμμα»
(1966) και η τελευταία ταινία της, «Οι Αθηναίοι» (1990) του Γιάννη
Αλεξάκη, για την οποία απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Ποιότητας στην
κατηγορία Β' Γυναικείου Ρόλου.
Τιμήθηκε με το Α' Βραβείο Φεστιβάλ Λισαβόνας (1964), Α' Επαθλο «Μ. Κοτοπούλη» (καλύτερης ηθοποιού) το 1961, Β' Επαθλο «Μ. Κοτοπούλη» το 1965, Α' Βραβείο Ηθοποιίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1966) και επίσης το 1966 της απενεμήθη ο Χρυσός Σταυρός Ευποιίας.
http://www.rizospastis.gr/
Γεννημένη στο Κάιρο της Αιγύπτου στις 24 Σεπτέμβρη του 1924, η Βούλα Ζουμπουλάκη σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στη Σχολή Μονωδίας του Εθνικού Ωδείου και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Μαθήτρια ακόμα της σχολής του Εθνικού γνώρισε τον Δημήτρη Μυράτ, με τον οποίο παντρεύτηκε στο Κάιρο το 1951. Η Μαρτίριο από το «Σπίτι της Μπερνάντα Αλμπα» ήταν ο πρώτος της σημαντικός ρόλος, στο Θέατρο Κοτοπούλη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Στο ίδιο θέατρο, διευθυντής του οποίου ήταν ο Δημήτρης Μυράτ, συνέχισε με παραστάσεις όπως «Φαύλος κύκλος» του Ψαθά, «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, «Επτά χρόνια φαγούρα» του Αξελροντ, «Η δικηγορίνα» του Βενέιγ, «Λυσσασμένη γάτα» του Τ. Ουίλιαμς κ.ά. Μαζί με τον Δημήτρη Μυράτ πρωταγωνίστησε για πολλά χρόνια σε ένα πλούσιο κλασικό ρεπερτόριο στη σκηνή του Θεάτρου Αθηνών, στην οδό Βουκουρεστίου.
Εκτός από τη
«Στέλλα» (1955), όπου ερμήνευσε το ρόλο της Αννέτας, η Βούλα
Ζουμπουλάκη συμμετείχε επίσης στις ταινίες: «Μόνο για μια νύχτα» (1958),
«Καραγκιόζης, ο αδικημένος της ζωής» (1959), «Είμαι αθώος» (1960), «Η
Αθήνα τη νύχτα» (1962) (όπου έχουν καταγραφεί σε φιλμ σκηνές από τη
θρυλική παράστασή της «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε»), «Ιλιγγος» (1963),
«Διωγμός» (1964), «Οχι, κύριε Τζόνσον» (1965), «Σύντομο διάλειμμα»
(1966) και η τελευταία ταινία της, «Οι Αθηναίοι» (1990) του Γιάννη
Αλεξάκη, για την οποία απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Ποιότητας στην
κατηγορία Β' Γυναικείου Ρόλου.Τιμήθηκε με το Α' Βραβείο Φεστιβάλ Λισαβόνας (1964), Α' Επαθλο «Μ. Κοτοπούλη» (καλύτερης ηθοποιού) το 1961, Β' Επαθλο «Μ. Κοτοπούλη» το 1965, Α' Βραβείο Ηθοποιίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1966) και επίσης το 1966 της απενεμήθη ο Χρυσός Σταυρός Ευποιίας.
http://www.rizospastis.gr/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)